Tola Mankiewiczówna

Tola Mankiewiczówna (właściwie Teodora Raabe) się w Bronowie koło Łomży 8 maja 1900 roku. Po maturze studiowała grę na fortepianie na Konserwatorium Warszawskim oraz pobierała lekcje śpiewu i gry scenicznej. Tola była obdarzona pięknym głosem, dlatego chyba od muzyki rozpoczęła się jej wielka kariera. W 1922 roku zadebiutowała w Operze Warszawskiej jako Alina w „Balladynie. W latach 1924 – 28 kontynuowała studia wokalne w Mediolanie, a po powrocie znowu była solistką w Operze Warszawskiej. ”. Zainteresowała się Operetką i wkrótce na deskach zadebiutowała na deskach Teatru Nowości w roli Franzi w „Czarze Walca” Oscara Strausa. To był ogromny sukces. W tym momencie dla Toli otwarły się drzwi do świata kina oraz kariery. Tola Mankiewczówna wystąpiła w wielu komediach muzycznych, wielkich teatrach rewiowych oraz kabaretach. Wystąpiła w zaledwie kilku filmach: „100% dla mnie”, Parada rezerwistów”, „Śluby ułańskie”, Co mój mąż robi w nocy?”, „Manewry miłosne” i „Pani minister tańczy”. Ale to zadecydowało, że była jedną z najwybitniejszych i najbardziej lubianych aktorek kina przedwojennego. Razem z Aleksandrem Żabczyńskim, z którym wystąpiła w dwóch filmach „Pani minister tańczy” i „Manerwy miłosne”, zaśpiewała utwór „Powróćmy, jak za dawnych lat”, który po dziś dzień jest wielkim szlagierem:

„Powróćmy jak za dawnych lat
w zaczarowany bajek świat.
Miłością swoją w piękną baśń
me życie zmień.

Za siódmym morzem, z dala stąd,
znajdziemy czarodziejski ląd
i szczęście da nam każda noc
i każdy dzień. (…)

W 1935 roku wyszła za mąż za Tadeusza Raabe, który był znanym adwokatem. Kariera Toli nie kończyła się tylko w Polsce. Przyjmowano ją chętnie w Niemczech, Czechosłowacji i Austrii. Niestety szczęście i kariera Toli skończyły się wraz z wybuchem II wojny światowej. Jej mąż, ze względu na żydowskie pochodzenie został aresztowany przez gestapo. Załamana i nieszczęśliwa aktorka przedostała się z Warszawy do Białego Stoku. Do stolicy powróciła w 1942 roku. Miała nadzieję uratować i odnaleźć męża. Czasem występowała w kawiarniach: „U aktorek” i „U znachora”, dawała również koncerty, z których dochód przeznaczała dla rannych żołnierzy, ludności żydowskiej w gecie i PCK.

Po wojnie odnalazł się cudem uratowany mąż. Była bardzo szczęśliwa. Zaczęła współpracę z kilkoma teatrami i Operetką Warszawską. Niestety jej kariera nie rozwijała się już dobrze. Zmarła 27 października w Warszawie.