Ina Benita

Ina Benita

Postać Iny Benity jest osnuta tajemnicą. Niewiele można znaleźć prawdziwych informacji na jej temat, mimo to wyłania się z nich portret kobiety fascynującej i wyjątkowej, a zarazem wyjątkowo utalentowanej aktorki, którą czasem nazywa się polską Marylin Monroe:)

Ina Benita, a właściwie Janina Ferow-Bułhak urodziła się 01 lutego 1912 roku w Kijowie. Jej rodzice byli najprawdopodobniej potomkami polskich zesłańców. Będąc dzieckiem stała się świadkiem walk toczonych przez Wojsko Polskie i armię ukraińską przeciwko Armii Czerwonej  w wojnie polsko-bolszewickiej. Janina przez wiele lat próbowała wymazać straszliwe wspomnienia z pamięci. Rodzina Ferow-Bułhak po ucieczce z ogarniętego wojną Kijowa zamieszkała w Polsce. Wkrótce potem Janina została wysłana do paryskiej szkoły Sacre Coeur. Pojawiła się w Warszawie na początku lat 30. Tam ukończyła szkołę dramatyczną. Podobno jej debiut sceniczny miał w1931 roku w warszawskim teatrzyku Nowy Ananas, ale nie był na tyle wspaniały by znaleźć się na stronach poczytnych gazet. Jej nazwisko jednakże na stronach kryminalnych. Janina swoje ciemne włosy zafarbowała na platynowy blond, a pseudonim pożyczyła podobno od latynoamerykańskiego koktajlu z rumu i nektaru bananowym. Jej uroda szybko została zauważona, co zaowocowało rolą w filmie „Puszcza”, który niestety okazał się porażką. Iny jednak to nie zniechęciło i wkrótce pojawiła się na ekranach kin w dramacie „Przybłęda”. Po premierze pisano: „Ina Benita jest prawdziwie piękna i fotogeniczna. Rolę swą odegrała z werwą i zrozumieniem.” W roku 1933 pojawiła się w komedii „Jego ekscelencja subiekt” u boku Mieczysławy Ćwiklińskiej, Konrada Toma i Eugeniusza Bodo, z którym przez wiele lat się przyjaźniła. Z tego filmu pochodzi piosenka „Złociste włoski i uśmiech boski”, którą śpiewał główny bohater, czyli Eugeniusz Bodo o swojej ukochanej, którą grała Benita. 

Jaśnie pan szofer

Benita zagrała w szesnastu filmach. Kiedy miała 19 lat wyszła za mąż za aktora i reżysera Jerzego Dal-Atana. Małżeństwo zakończyło się wielkim skandalem. Tym czasem jej kariera nabierała tempa. Pojawiała się za zwyczaj w komediach, w których chętnie ją obsadzano. W filmach „Jaśnie pan szofer” i „Dwie Joasie” stworzyła nie zapomniane kreacje. W między czasie Ina wyszła po raz drugi za mąż za Stanisława Lipińskiego operatora filmowego, który pracował razem z nią na planie filmu: „Czarne diamenty” opowiadającym o pracy w kopalni, zagrała w nim kobietę egoistyczną oraz kapryśną. Ostatnim filmem, w którym wystąpiła była komedia: „Ja tu rządzę”. Kiedy wybuchła II wojna światowa Ina Benita wraz z mężem wyjechała do Lwowa. Szybko jednak wróciła do Warszawy, ale bez męża. Stanisław Lipiński ogromnie przeżył to rozstanie. W stolicy występowała w jawnych teatrzykach, podczas gdy większość artystów zajmowała się innymi rzeczami. Wiele aktorek, w tym Helena Grossówna, Maria Malicka i Mieczysława Ćwiklińska pracowało jako kelnerki w słynnej kawiarni „U aktorek”. W roku 1942 roku podczas występu dostrzegł ją oficer Wermachtu. Mimo, że była zamężna, związała się ze swym wielbicielem i zamieszkała razem z nim. W 1943 roku wyjechali do Wiednia, co uchroniło ich przed niebezpieczeństwem. Niestety rok później odkryto jej „żydowską krew”, ją aresztowano, a oficerowi groziło rozstrzelanie. Nie wykonano jednak wyroku, tylko wysłano go na front wschodni, z którego już nie wrócił. Ina jako Ina Lipińska została uwięziona na Pawiaku, gdzie urodziła syna. Na dzień przed wybuchem Powstania została zwolniona z więzienia. Zatrzymała się u przyjaciół na Nowym Świecie. W połowie sierpnia ewakuowano ludność, Ina razem z synkiem znalazła się tam z innymi. Niestety Ina wraz z dzieckiem nie przeżyła wybuchu Powstania.

Tak wygląda biografia jednej z największych gwiazd kina przedwojennego. Jej obraz jest nad wyraz tajemniczy i niczego nie można być pewnym. Wiele teorii i plotek na temat Iny Benity wzajemnie się wyklucza. Również miłość między nią, a oficerem Wermachtu budzi bardzo wiele wątpliwości. Wydaje mi się, że była ciekawą osobą.


Wpis powstał na podstawie artykułów: Królowe polskiego ekranu-plejada.pl i film.onet.pl, a także książki Jana Ernsta "Dwie linie życia" tom I